عشق برای کساییه که میتونن با درد و استرس کنار بیان...
این جمله رو دقیقا یادم نمیاد تو یه پادکست شنیدم یا یه فیلم یا جای دیگه. اهمیتی هم نداره! مهم حقیقت تلخ پسِ جملست که صراحتا و بدون کمترین فکری مثل سیلی می خوره تو صورتت.
ماهایی که هنوز درست و حسابی جوونی نکردیم، ماهایی که انتخابامون همشون جبر بوده و از سر فشار خانواده و جامعه و دین و عرف، ماهایی که سر یه لذت کوچیک بارها جواب پس دادیم، ماهایی که هر چقدر کار می کنیم هر چقدر تلاش می کنیم نه تنها به جای خاصی نمی رسه بلکه حتی نمیتونیم یه تفریح کوچیک داشته باشیم و فقط مایحتاج اصلی زندگی خودمون رو پیدا کنیم واقعا هنر کردیم، ماهایی که انقدری فکر قبض و تعمرات و بخور و نمیر و جلو بقیه صورتتو با سیلی سرخ نگهدار کردیم که دیگه تو این سن جوونی احساس میکنیم جدی یه آدم 70 ساله ایم، که دیگه نا نداریم به یه رابطه درست و حسابی فکر کنیم، که اذیت شیم... ماهایی که هر وقت تو رابطه خودمون بودیم باختیم و اونوقت اونی که رنگ مارِ هفت خط بوده...
برای همین دیگه نمیشه با درد و استرس چنین رابطه ای کنار اومد... چون اونقدری مشکل ریخته سرت که دیگه تحمل کوچکترین فشاری رو روی خودت نداری...
